Architect Robert Winkel (Mei architects & planners, Nice Developers) is verantwoordelijk voor de transformatie van de voormalige energiecentrale in het Lloydkwartier in de huidige Schiecentrale. Tijdens de ontwerpfase ontstond het stiekeme verlangen er zelf te wonen. De Schiecentrale staat bekend als creatieve broedplaats en biedt – zoals het Lloydkwartier zelf – vooral veel bedrijven onderdak. Op het eerste gezicht misschien geen plek voor gezinnen. Toch spelen er achter de kenmerkende façade van staaldraad, glas en beton warme gezinslevens af. Zoals die van Robert, Mieke en kinderen Charlie, Rex en Bobbi.

Groot gezinsgemak in het Lloydkwartier

In 2008 wordt de nieuwe Schiecentrale in het Lloydkwartier in Delfshaven opgeleverd: het gebouw beschikt dan over 7000 m2 kantoorruimte, 156 woonwerkeenheden en 20 grondgebonden kadewoningen. Samen met zijn dochter Charlie betrekt Robert een loft op de zestiende verdieping, waar hij ook ruimte reserveert voor zijn architectenbureau.

“Dat kale beton paste goed bij het gebouw en de stad”

Bewust liet Robert de afwerking van zijn eigen woning ‘lekker lelijk’. Robert: “Tegenwoordig zie je dat onafgewerkte vaker, maar destijds was dat nog ongehoord. Ik vond dat dat kale beton goed paste bij het gebouw en de stad.” In 2010 trekt Mieke in bij Robert. De woning blijkt een uitstekende plek voor opgroeiende kinderen. Met meer dan 300 m2 woonoppervlakte is er ruimte te over: Rex en Bobbi hoeven niet naar buiten om uit te razen. Een groot voordeel voor Robert en Mieke: hun woon-werkafstand is nul, aangezien ook Roberts bedrijf zich in De Schiecentrale bevindt.

Lang leve de loft met losse wandjes

Als in 2017 het architectenkantoor van Robert naar een andere plek in de Schiecentrale verhuist, betrekken ze de vrijgekomen ruimte bij de woning. Robert: “De flexibiliteit is wel het leukste van dit huis. We veranderen de ruimte naar behoefte, door wanden te verwijderen of te verplaatsen.” Zo kwamen er door de jaren heen kinderkamers, werkkamers, een fitnessruimte, filmkamer en verschillende ‘zitjes’ bij. Voor elk moment een geschikte plek. Of hij nu wil of niet: de ideeën blijven komen, het nadeel van een creatief brein. Zo verzon Robert ook de verrijdbare badkuip, vertelt Mieke. “Dan hoeven we niet steeds naar dezelfde tegelwand te kijken, maar kijken we bijvoorbeeld films in de filmkamer vanuit het bad. Dat gebeurt echt wekelijks. Hoewel ik inmiddels gewend ben aan deze manier van badderen, geeft het me nog steeds een hotel-experience.” Ook het uitzicht heeft dat blijvende effect: vanaf de zestiende overzie je de stad. Het zicht op de havens in de verte is adembenemend mooi.

Dit artikel werd eerder gepubliceerd op woneninrotterdam.nl. Lees hier het volledige artikel.